De wedstrijdschutters

Het wedstrijdnieuws gelezen in de plaatselijke media?
Gezien dat onze schietvereniging “Willem Tell” op de laatste plaats is geëindigd in de pistoolcompetitie? Misschien gedacht: dat is niet best?
Prima, want dat was precies de bedoeling! Onze concurrenten in de competitie hebben die uitslagen ook gelezen en zullen zich verkneukelen. Er is "Willem Tell” toch maar mooi een kunstje geleverd, ik hoor het ze denken!
Zoals met veel dingen, de werkelijkheid is natuurlijk anders.
De werkelijkheid is dat onze pistoolschutters de rivaliserende clubs op grote afstand hebben gezet.
Dat vinden die anderen natuurlijk niet leuk, en al helemaal niet als dat ook nog eens zwart op wit staat
Om ze tegenover hun leden voor een afgang te behoeden, hebben ze de uitslagenlijst dus maar ‘aangepast’.
Maar laat ik e.e.a. eens uitleggen. Om te beginnen, je wordt niet zó maar lid van onze club, laat slaan wedstrijdschutter.
Er is een uiterst strenge Ballotagecommissie (B.C) die over een eventueel lidmaatschap beslist. Ben je één van de gelukkigen die geaccepteerd wordt (vorig jaar maar vier van de dertig aanmeldingen), dan volgen de horden, ook wel ‘A.- en B.-pool’ genoemd.
De A.-pool heeft betrekking op de resultaten die behaald worden bij de interne competitie.
Je zult in de A.- pool een paar jaar tot de top 3 moeten behoren, wil je in theorie geschikt zijn voor wedstrijdschutter. De Wedstrijd-Selectie-Commissie (W.S.C.) bepaalt uiteindelijk of je in dat zeer selecte gezelschap wordt toegelaten.
Maar dan ben je er nog niet! Dan volgen nog enige maanden van intensieve schiet- en mentale training, afgesloten met een moeilijk examen.
Hoe moeilijk dat examen is,. moge blijken uit het volgende: van de twaalf potentiële kandidaten slaagden er in voorgaande jaren maar drie!
Tijdens de mentale training wordt de kandidaten het volgende ingehamerd:

- Willem Tell móet winnen.
- Andere clubs mogen níet winnen.
- Hierbij zijn álle middelen toegestaan.

Ben je dan eindelijk wedstrijdschutter, dan zit je in de B.-pool, en volgt de praktijk: het schieten van wedstrijden in de eigen club of elders.
De truc is dan. de tegenstander op alle mogelijke manieren uit balans te brengen en te stressen. Een paar voorbeelden: 
Verwachten we schutters van een andere vereniging, dan wordt de straatverlichting gedoofd, de wegen naar ons clubgebouw worden opgebroken, naamborden worden onleesbaar gemaakt, de deurklink van de toegangsdeur tot ons clubgebouw wordt op ‘zwaar' gezet, zodat daardoor de schiethand van de concurrentie wordt geforceerd (onze schutters komen door de achterdeur binnen). In het gebouw wordt door de eigen deelnemers uitsluitend plat dialect gesproken. s’Winters wordt de verwarming uitgezet, aan de bar is uitsluitend koude koffie verkrijgbaar, tegen woekerprijzen. Verder wordt de geluidsinstallatie op volle sterkte gezet.
Onze schutters wachten e.e.a. af in een goed verwarmde en geïsoleerde ruimte, waar ook een kleine goed voorziene bar is.
Dat heeft in een aantal gevallen al geleid tot afhaken van de gasten, en dat was precies de bedoeling want dan scoren ze een nul.

Op de baan zelf worden dwarsgerichte ventilatoren op een vriezer aangesloten en op volle kracht gezet. waardoor een ijzig koude wind dwars over de baan huilt.
Langsgerichte ventilatoren worden aangesloten op de ontluchting van een speciaal voor dat doel gebouwde en met varkensmest gevulde silo.
Het spreekt vanzelf dat geen van onze schutters gelijk met de concurrentie schiet; genoemde handelingen vinden plaats nadát wij hebben geschoten.
Is de concurrentie eenmaal op de baan,. dan trekken onze schutters zich terug in de vorengenoemde ruimte.
Komen onze schutten bij de concurrentie op bezoek. dan bemoeien ze zich met niemand. Ze zeggen geen woord tegen de gastheren, maar gaan in een hoek met elkaar zitten fluisteren.
Ze kijken dreigend om zich heen, drinken uitsluitend meegebrachte koffie.
Verder laten ze voortdurend de sloten van hun pistoolkoffers openspringen. Die zijn speciaal voor dat doel gemaakt, en maken veel lawaai.
Praten doen ze uitsluitend met de baancommandant, in telegramstijl, en dan alleen over de inschrijvingen en de resultaten.
Over de resultaten maken onze schutters per definitie altijd op- en aanmerkingen; daarmee wordt het telbureau in verwarring gebracht
Dit alles werkt sterk sfeerverlagend, dus binnen de kortste keren loopt de bar van die vereniging leeg.
Ook dat is de bedoeling: minder of géén omzet, dus een financiële strop voor die vereniging. En dan gaan ze natuurlijk de tarieven voor de eigen leden verhogen. Nog niet zo lang geleden is een schietvereniging in de regio failliet gegaan omdat alle leden hun lidmaatschap opzegden. Alweer een concurrent minder!
Zijn onze schutters dan eenmaal op de baan, dan schieten ze zoals altijd hun negens en tienen. En nemen in de ongezellige lege bar de onvermijdelijke zoveelste beker in ontvangst.
Direct na afloop gaan ze weer naar huis, en een lol dat ze dan onderweg hebben!
Natuurlijk vinden onze concurrenten deze gang van zaken niet leuk, en ze zouden ons ook liever niet meer willen uitnodigen. Maar die kans krijgen ze niet, want wij blijven hen wèl uitnodigen.
En de beleefdheid gebiedt dan een tegen-uitnodiging, nietwaar?
Maar het toppunt van frustratie voor de concurrentie zit in de prijzenkasten. Want waar onze zes grote prijzenkasten uitpuilen van de bekers, vaantjes, borden en medailles, daar staan. bij de concurrentie de kasten leeg te wezen.
Willem Tell als laatste in de competitie? Op papier misschien.
Maar wij weten wel beter!


CWN