De lijst
Nee, ik ben geen lid meer van schietvereniging Willem Tell. Vorige maand heb ik mijn lidmaatschap opgezegd.
Het lag niet aan de club, en ook niet aan de andere leden. Waaraan het dan wel lag, zal ik jullie vertellen. Dan worden meteen mogelijke roddels de kop ingedrukt.
Jullie kennen Erna, de jonge vrouw die dat lekkere parfum draagt. Zij is degene die de schietintroductie-avonden in het clubgebouw verzorgt; je hebt haar vast wel eens ontmoet.
En daar ging het uiteindelijk mis, op die schietintroductie-avonden.
Willem Tell timmert stevig aan de weg als het er om gaat de schietsport een bredere bekendheid te geven bij het grote publiek, en daarom worden er regelmatig trainingen verzorgd. Die worden altijd druk bezocht.
Na afloop van het schieten (met luchtgeweer) is er altijd een gezellig samenzijn van de deelnemers, compleet met drankjes en hapjes. Dat laatste wordt verzorgd door een catering-
bedrijf.
Natuurlijk zijn er begeleiders nodig op de schietbanen; in principe krijgt elke deelnemer dan ook een ervaren coach bij zich. Die coaches zijn vrijwilligers.
Als dank worden die coaches tijdens en na afloop danig in de watten gelegd: ze mogen drinken en eten wat ze willen. En juist dat laatste aspect, dat eten, trok mij wel aan. Want de foto’s die van zo’n happening gemaakt zijn, en die ik heb gezien, liegen er niet om: de tafels van de catering zijn op zo’n schietintroductie-avond rijk gevuld met de lekkerste hapjes. En elke deelnemer mag daar net zoveel van eten als hij/zij wil.
Nou ben ik een Hollander, dus gratis eten en drinken, en dan vooral véél, dat zag ik helemaal zitten.
Er was alleen een klein probleempje: hoe kom je erbij.
Want het is zo, dat Erna uitmaakt wie als coach aan zo’n avond mee mag doen. Ze heeft een lijst , en daarop staan de namen van de vrijwilligers die zich hebben opgegeven. En die lijst is altijd vol. Als je ooit die rijk gevulde tafels ziet, met daarop de meest uitgelezen hapjes en snacks, dan weet je waarom.
Dus ik posteerde me op de reguliere schietavonden aan de bar, dicht in de buurt van Erna. Ik dacht: zodra ze met een lijst komt, zodra ze haar tas maar openmaakt, ben ik ter plaatse. Dan geef ik me op, dan kom ik op de lijst. En dan ligt de weg naar het smikkelparadijs open.
Maar als Erna een lijst te voorschijn haalde, waren de namen al ingevuld.
Dat ging zo maand na maand, steeds waren anderen me voor. En in mijn fantasie zag ik die
rijk gevulde tafels met hapjes maar lonken: pak me dan! Heb je de visschotels gezien? De rijsttafel?
Afblijven jochie, dat is niet voor jou, jij staat niet op de lijst!
Toen bedacht ik: ik huur zelf de tent af. Ik organiseer zelf een schietavond. En ik geef me gelijk op als coach. Dan ben ik de eerste, dan kan Erna niet meer om mij heen, dan kom ik op de lijst, de smullijst!
Natuurlijk zou dat de nodige euri kosten, maar dat kon me niet meer schelen. Die lijst was een obsessie geworden, ik móest en zóu erop komen! Die lijst werd belangrijker dan het eten zèlf!
In gedachten zag ik mezelf al schransen, zag ik mezelf al borden vol heerlijkheden opscheppen! Ik zou voor die avond tien vrienden en vriendinnen uitnodigen, maar de catering zou voor veertig personen zijn. Dan zou ik zeker víer keer mijn bord kunnen volladen. De dag ervoor zou ik niet eten, en op de dag zèlf ook niet. En dan maar smikkelen, smullen en proppen, het water liep me uit de mond, alleen al bij het vooruitzicht!
Dus op een keer vraag ik Erna of ze eventueel een schietintroductie-avond voor veertig personen, op mijn naam, kon regelen, compleet met catering. En ik vertelde haar dat ik voor de catering een viersterren-restaurant op het oog had.
Natuurlijk kon dat, zei Erna., en ze deed haar tas open.
De lijst, dacht ik, dé lijst! Eindelijk zou het moment dan zijn aangebroken.
En ja, daar was de lijst, en ik ging er in blijde afwachting eens goed voor zitten. Erna keek er in en mompelde iets. “Is er wat?” vroeg ik.
“Nee,” zei ze, “dat is wel te regelen.. En met veertig personen kan ik het met twee coaches af.
“Wie neem je daarvoor?” vroeg ik, “ikzelf wil…” en ik dacht: nu gaat het gebeuren, nu kom ik op de lijst.
“Cees, voor jou doen we iets speciaals,” zei Erna. “Cor en Klaas achter de bar, en de coaches worden…….”
“Ja, wie worden dat?” vroeg ik. “Ik zou het erg op prijs stellen als je mij……….”
“Jij coach op je eigen feestavond? Geen sprake van! Ik heb een beter idee. Mario en ikzelf gaan coachen” zei Erna. “Voor jou en je vrienden, als speciale geste aan een trouw lid.”
Mijn wereld stortte in elkaar, ik totaal verbijsterd.
Smullen en schransen: wat heeft dat voor zijn als je niet op de lijst der lijsten staat? Als je alleen maar gast op je eigen feest bent?
Ik zag het al voor me: al die heerlijkheden op de tafels, en in gedachten hoorde ik die smakelijke hapjes al zeggen: sta je op de lijst? Prop je dan maar vol, neem meteen maar vier borden en drie koppen soep. En zoveel cola als je opkunt. En kom dan nog een paar keer terug om bij te vullen.
Wat een gruwelijke gedachte!
Dus heb ik Erna een paar dagen later gezegd dat het feest door omstandigheden niet door kon gaan. Ze vond dat jammer, maar vroeg gelukkig niet verder.
Toen ik besefte dat dé lijst niet voor mij bestemd zou zijn, dat ik er waarschijnlijk nooit of te nimmer op zou komen, besloot ik mijn lidmaatschap van de vereniging op te zeggen.
Want schieten is leuk, maar smikkelen, schransen en smullen op kosten van een ander, is nog veel leuker.
Vandaar!
CWN