Respect

Kijk, wat ik nou zo waardeer bij schietvereniging Willem Tell te S., is het respect dat ze tonen m.b.t.. de oudere schutters. Ja, ik ben een oudere schutter, maar ik kan nog aardig meekomen met de jongeren. Maar over respect gesproken, het volgende: ik kom bij de toegangsdeur van de schietvereniging en steek mijn hand uit naar de bel. Als iemand belt hoeft Tijmen, onze barman, alleen maar op zijn monitor te kijken wie er voor de deur staat, en als het goed volk is, drukt hij op een knop. Dan gaat de buitendeur van het slot. Dus, bij de buitendeur aangekomen drukte ik op de belknop, en vrijwel onmiddellijk ging de buitendeur van het slot. Ik ben er altijd stipt om zeven uur en het leek wel of Tijmen op me wachtte.

Ik liep naar binnen, tekende het bezoekersregister en liep naar de bar. Die was, zoals gewoonlijk, tot de laatste kruk bezet. Ik liep door naar het kantoor van het bestuur en legde mijn wapenkoffer weg.

Toen ik de uit de bestuurskamer kwam bleken aan de bar plotseling een aantal open plekken te zijn. De barzitters hadden een plekje aan een van de tafels gevonden. Ik nam plaats en wilde Tijmen om koffie vragen.

Ik had mijn mond nog niet open of Tijmen zette een dampende kop koffie voor me neer, met een pot suikerklontjes. Ik bedankte Tijmen, dat doe ik altijd, en nam een slok.

Zoals altijd was de koffie sterk en heet, zoals koffie moet zijn. “Lekker bakkie, Tijmen” zei ik. “Wat had je anders verwacht?” vroeg Tijmen.

Toen ik de koffie op had, haalde ik mijn wapenkoffer op en liep naar de griffierbalie. Daar is het altijd druk met schutters die willen schieten, hun wedstrijdkaarten willen laten tellen, kaarten en/of munitie willen kopen.

Ook nu; er stonden zeker vijf man te wachten.

Maar geloof het of niet: plotseling hadden vier man iets anders te doen. Ze verlieten de rij, gingen naar het publicatiebord, bestudeerden dat, praatten met elkaar. Ik was dus nagenoeg direct aan de beurt. Ik kocht kaarten, patronen en rekende af. Toen naar de eigenlijke schietbaan, één deur verder. Jammer, alle twaalf banen waren bezet, dus het was wachten geblazen. Nu staan er op de baan drie stoelen voor wachtenden en ik ging zitten op één ervan. De andere twee waren bezet. Alsof het was afgesproken kwam er net op dat moment een baan vrij. De twee wachtende schutters die naast mij zaten wezen als één man naar mij alsof ze zeggen wilden: jouw beurt Cees!

Nou, ik snapte het niet helemaal maar ging toch maar naar de leeggekomen baan. Daar schoot ik mijn rondjes. Nu is het zo, dat elke schutter als hij klaar is met schieten, zijn schietpunt schoonmaakt, d.w.z. de lege hulzen opraapt en die in de daarvoor bestemde bak gooit. Ook haalt hij zijn schietkaart van de haken van het baantransport. Kortom: hij laat de baan schoon achter.

Na mijn laatste schot wenkte ik de Veiligheidsofficier om mijn wapen te laten controleren. Hij kwam onmiddellijk. Maar tijdens die controle raapten handen van medeschutters mijn lege hulzen op; ik had er geen omkijken naar. Ook mijn laatste schietkaart werd van de haken gehaald. Ik bedankte mijn behulpzame collega’s en verliet de baan. Iemand hield de deur voor me open, wat aardig!

Ik bracht mijn wapenkoffer naar de bestuurskamer en vroeg om nog een kop koffie, die prompt voor me werd neergezet. Toen ik wat later wilde afrekenen zei Tijmen: “Rondje van de zaak, Cees.” Toen ik wilde protesteren stak hij afwijzend zijn hand op. “Van de zaak!” En hij keek daarbij dreigend zoals alleen Tijmen dreigend kan kijken. Zo gaat het elke keer.

Nou drink ik op de schietvereniging altijd alleen koffie, nooit iets anders. Maar ik ben benieuwd wat Tijmen zou zeggen als ik eens een borrel nam en die wilde afrekenen. Of eigenlijk niet, Hij zou zeggen: “Een rondje van Peter.” Terwijl er aan de bar geen Peter te zien was.

WT. is een schietvereniging waar respect voor de ouderdom hoog in het vaandel staat, en dat mag best eens gezegd worden.